BelarusDigest > All > У Галівудзе думаюць, што герб Беларусі – “Пагоня”
У Галівудзе думаюць, што герб Беларусі – “Пагоня”
5 June 2009
На 18-м годзе незалежнасці Беларусь усё яшчэ ў значнай ступені застаецца Terra Incognita для знешняга свету. Прыкладаў таму вялікае мноства, адзін з якіх — упамінанне краіны...
На 18-м годзе незалежнасці Беларусь усё яшчэ ў значнай ступені застаецца Terra Incognita для знешняга свету. Прыкладаў таму вялікае мноства, адзін з якіх — упамінанне краіны ў заходніх фільмах. Мала таго, што такіх выпадкаў надзвычай мала, дык яны яшчэ часцей за ўсё абарочваюцца поўнымі кур’ёзамі.
З “Пагоняй” на ўніформе
У амерыканскім баевіку “Прыгавораны” (The Condemned) рэжысёра Скота Вайпера (2007 г.) 10 смяротнікаў- забойцаў, вызваленых з турмаў краін трэцяга свету, змагаюцца за жыццё на бязлюдным востраве. Аднаго са смяротнікаў прывезлі з Беларусі. На экране так і напісана: “Беларусь, Дзяржынск і (чамусьці) Віцебская калонія”. На ваеннай форме, якая ў прынцыпе не мае ніякага дачынення да Беларусі, можна было ўбачыць какарды з… “Пагоняй”. Застаецца толькі здагадвацца, як ў Галівуд трапіла бутафорыя з гістарычным гербам Беларусі.
З “вадзіцельскім пасведчаннем”
Падобная гісторыя адбылася і з фільмам Сцівена Спілберга “Тэрмінал” (Terminal, 2004 г.). Герой Тома Хэнкса Віктар Наварскі прыляцеў у Нью-Ёрк. Аднак пакуль ён знаходзіўся ў небе, у яго роднай Кракозіі адбыўся дзяржаўны пераварот, і Віктар не можа ні вярнуцца дадому, ні пакінуць аэрапорт JFK. На мытні герой паказвае вадзіцельскае пасведчанне, па-ангельску выпісанае на Віктара Наварскага. А вось на кірыліцы у вадзіцельскам пасведчанні поўнае імя Віктара выглядае — “Гуліна Гульнара Надыраўна”. “Месца жыхарства — Гомель”.
Па інфармацыі Упраўлення ўнутраных спраў Гомельскай вобласці, Гульнара Гулина пражывала з бацькамі ў вёсцы Зябраўка пад Гомелем. У 1999-м яна з’ехала ў ЗША. Як дакумент трапіў да Спілберга, застаецца загадкай.
З ядзернымі боегалоўкамі
У фільме 2001 года “Пароль “Рыба-меч” (Swordfish, ЗША-Аўстралія, рэжысёр Дамінік Сена) герой Джона Траволты, былы шпіён ЦРУ Гэбріэл Шыр, падчас планавання адной афёры гаворыць наступнае: “Ведаеш, я магу купіць у мінску ядзерныя боегалоўкі па 40 мільёнаў за штуку. Чорт! А калі я вазьму тузін, дык яны мне нават зніжку зробяць!”.
З яўрэйскімі пагромамі
Драма Джона Макнохтона “Ланскі” (Lansky, 1999 расказвае пра лёс знакамітага амерыканскага гангсцера Меера Ланскі (Сухаўлянскі). У фільме паказваецца, што Сухаўлянскія збеглі з Гродна ў ЗША, ратуючыся ад казацкіх пагромаў. Герой узгадвае, як гродзенцы-хрысціяне сякерай забілі равіна. Поўны абсурд! У пачатку мінулага стагоддзя 70 адсоткаў жыхароў горада складалі яўрэі, з якімі беларусы мірна суіснавалі з даўніх часоў. Ды і пагромаў на тэрыторыі Беларусі ў мірны час амаль не было.
З усмешкай з Нью-Йорка
Дзядуля і бабуля амерыканскай актрысы Лизы Кудроу (серыял”Сябры” (Friends, 1994-2004)) эмігрырвалі ў ЗША з беларускай вёскі Ілля (цяпер – Вілейскі раён Мінскай вобласці). Гэта часткова можа патлумачыць, чаму хлопец яе гераіні ў серыяле “Сябры” атрымлівае грант на працу ў Мінску.
Вось некалькі цытат з серыяла, якія выклікаюць усмешку:
“У Мінску прынята на развітанне цалавацца два разы ў шчаку і адзін раз ў губы. Калі збіраецеся ў Мінск, то прыязджайце вясной. Там так прыгожа! Калі будзеце ў Мінску, вось вам мой адрас,званіце, я адвяду вас на Сарочынскую ярмарку!”
“Вы рублі не прымаеце? Гэта сторублёвая купюра, якая прыкладна нічога не каштуе…”
“Не, не! Ён восем год пражыў у Мінску – занадта шмат прамых сонечных промняў, і ён памрэ!”
“Ты ўпэўнены Дэвід, што табе трэба ісці? Я ўпэўнена, што наступны рэйс ў Мінск адпраўляецца хутка … — Не, дарагая, самалёты, з Мінска сюды лятаюць раз на паўгады…”.
Як Адамовіч напісаў для Галівуда
У 1987 годзе Алесь Адамовіч скончыў сцэнар “І імя гэтай зоркі Чарнобыль” (”…Имя сей звезде Чернобыль”) для мастацкага фільма рэжысёрам якога павінен быў стаць вядомы амерыканец Стэнлі Крамер. Аднак ў сям’і Крамера ўзніклі непрадбачаныя праблемы і ўсё сарвалася. А як крыўдна, што галівудскі фільм па сцэнару вялікага беларускага гуманіста так і не быў зняты. Мог бы атрымацца эпахальны твор, які б данёс да ўсяго чалавецтва маштаб аварыі і бяду беларускага народа.
Калі Галівуд аддзячыць Беларусі?
Магчыма, такая малая ўвага да Беларусі і апраўдана з геапалітычнага боку, але ніяк не з гістарычнага. Бо ля вытокаў Галівуду стаялі менавіта выхадцы з Беларусі.
Так, кампанію Metro-Goldwyn-Mayer заснавалі сын мінскага старызніка, нарожджаны Лазар Меір (Луіс Майер) і нашчадак выхадцаў з гомельскага Палесся Маркус Лоеў. Кампанію Warner Brothers заснавалі чацвёра з 12 дзяцей Бені Ворана, шаўца з мястэчка Краснасельцы (цяпер — Браслаўскі раён Віцебскай вобласці), — Гары, Джек, Сэм і Альберт Уорнэры. Магчыма, сінематограф не пайшоў бы ў масы, калі б не піянер амерыканскага камерцыйнага падыё і ТБ, заснавальнік Нацыянальнай вяшчальнай кампаніі (NBC) Давід Сарноў, які нарадзіўся ў беларускім мястэчку Узляны (цяпер — Пухавіцкі раён Мінскай вобласці).
Ці ўзгадае Галівуд пра Сінявокую?
The Wall Street Journal: Europe’s Last Dictatorship
The Wall Street Journal published an article of Jeffrey Gedmin, president of Radio Free Europe/Radio Liberty, who recently visited Belarus. He urges the U.S. to consider lifting sanctions only on the basis of strict conditionality. He also suggests that the EU insists that any economic assistance be closely tied to political reforms and respect for human rights. Here is the text:
Minsk, Belarus — One of the questions I was repeatedly asked during a recent trip to the capital of Belarus was whether the Obama administration would opt for greater pragmatism at the expense of idealism in foreign policy. Both the government and opposition in this country have a vested interest in the answer. As early as next week, the U.S. will decide whether or not to continue sanctions against the country known as “Europe’s last dictatorship.” The European Union faces fresh choices as well.
NATO sees Belarus as a potential threat to neighboring Lithuania. Russian tanks stationed in Belarus can be in the Lithuanian capital, Vilnius, in about 90 minutes. This small nation of 10 million can threaten in other ways: 20% of EU gas imports from Russia pass through the former Soviet state.
Belarus also remains a notorious human-rights abuser. In its press-freedom index, Freedom House ranks Belarus 188th out of 195 countries. Transparency International rates Minsk as more corrupt than Moscow. Minsk can feel like a time warp: Main avenues in the capital are still named after Lenin, Marx and Engels.
On my trip, I attended a dinner with leading oppositionists in a private room at a local restaurant. It was private except for the two minders who were stationed about five feet away from us. At a meeting of former political prisoners at the U.S. embassy to celebrate the 55th anniversary of Radio Liberty broadcasts to Belarus, I met a former trade minister who had served two years for breaking with the regime. Another young, charismatic businessman had spent six years behind bars for his pro-opposition views.
The man who rules Belarus, Alexander Lukashenko, is severe. In 1995 he had his air force shoot down a hot air balloon that had strayed into his air space, killing two Americans.
The U.S. and the EU need to consider two issues in their relations with Belarus. It’s only through a coordinated approach that we’ll make progress towards reform.
The first issue has to do with democratic development. The heady days of the 1990s, when it appeared that freedom was on the march around the world, have given way to a decade of democracy recession. The most troubling developments have taken place in Russia and its periphery.
Democratization in countries such as Belarus, Georgia and Ukraine will almost certainly help to curb Russia’s imperial appetite. Faced with neighboring democracies, Russia would be forced to take greater stock of its affairs at home. Garry Kasparov, the chess champion turned Putin opponent, thinks of an inside and an outside game if you want to support Russian democracy today. Mr. Kasparov argues that the outside game — what happens in Russia’s neighborhood — may be as important as what’s happening inside Russia.
Let’s encircle Russia with states that provide a powerful model for democratization. It has been 20 years since George H.W. Bush gave his “Europe, Whole and Free” speech in Mainz, Germany, and the project is only half complete.
Second, the prospects for political change in Belarus may not be as bleak as some believe. True, the opposition is weak. For his part, Mr. Lukashenko never fails to disappoint. Despite all evidence to the contrary, the regime calls into question the fact that the mass graves on the outskirts of Minsk are the work of Stalin’s henchmen. And Mr. Lukashenko is the only ex-Soviet leader to have proudly retained the name “KGB” for his security services.
Yet every dictator has his Achilles’ heel. For the authorities in Belarus, theirs may be the economy. The Russians, with whom Mr. Lukashenko has a “close but dysfunctional relationship,” as one EU diplomat puts it, have reduced their economic support for Belarus in the last couple of years. Moreover, Belarus has not managed to remain immune from the global financial crisis. According to that same diplomat, some 25% of state-enterprise employees are now working on reduced hours. Mr. Lukashenko is in trouble if his social pact begins to seriously fray.
What to do? The civil-society leaders I met were in agreement that the recent release of political prisoners was the result of U.S. and EU pressure. That pressure must be sustained. The U.S. should consider lifting sanctions only on the basis of strict conditionality. Washington should not give in to the temptation to accept the return of the American ambassador, who was expelled last March over U.S. sanctions, as sufficient. Belarus must be pressured to have more independent media, to investigate the cases of missing dissidents, and to end the practice of jailing oppositionists. For its part, the EU should insist that any economic assistance be closely tied to political reforms and respect for human rights.
This will be slow, tough going to be sure. But now is exactly the wrong time for a short-sighted realpolitik approach.
Source: The Wall Street Journal of 29 May 2009, page A13.